Oude vriend in Ndutu, 14 februari

Vervolg 14 februari. Vandaag een oude vriend ontmoet hier en daar hoopte ik al op. Want Emmanuel, nog steeds de manager, heeft me de vorige keer zo goed bijgestaan. Wat was er toen aan de hand? Toen wist ik het niet maar nu denk ik dat het covid was. Ik begon steeds meer te hoesten. Niet oppervlakkig maar zo van onderuit zonder dat er iets loskwam en zonder ophouden. De andere toeristen hebben erover geklaagd vertelde hij toen ik dat vroeg. Dat dacht ik wel maar wat kon ik doen. Maar hij kwam op een gegeven moment in mijn kamer en ik was hartverscheurend aan het huilen. Hij legde even zijn hand mijn arm en bracht me hoestpastilles en die gaven een lichte verlichting. En hij zei ook zoiets van ‘je kunt er niets aan doe’ waarschijnlijk met de klagers in zijn achterhoofd. Ik heb vaak aan hem gedacht omdat het me zo goed deed dat hij me wilde helpen zover dat kon en dat hij meeleefde. En ja hoor ik had problemen met de Wifi en wie kwam me helpen? Het was even onwennig omdat we niet 100 % zeker waren. Maar dat was heel snel opgelost. Hij had ook vaak aan mij gedacht. Nou is dat niet leuk. We hebben en tijd zitten praten en heeft een zware tijd gehad in de coronaperiode. Zijn vrouw was net zwanger van hun tweede kind. Maar alles is nu goed met hem. Later werd ik aan die vrouw voorgesteld die de tafel aan het dekken was. Ze is ook een manager uit Zuid-Afrika. De tafels waren schitterend gedecoreerd vanwege Valentijns dag. O mag hier gratis mee-eten. En helaas is de adapter afgebroken en kan ik jullie geen foto’s meer sturen. Ga nu de slaappil innemen. Tot morgen.