Dag van de laatste reisbrief

18 febr

En ja hoor de kok had nog van die zalige flan voor mij achtergehouden!

De verjaardag van mijn moeder.

Ik mag tot 7:00 uitslapen maar toen zat ik al met zelfgemaakt kopje koffie voor mijn kamer op de bank. Bedenk net dat ik twee gisteren op de valreep gewassen onderbroeken heb laten hangen in de badkamer.

Weer ontbeten met ca 10 kleine pannekoekjes met stroop.

We rijden in twee uur naar the Office in Arusha over asfalt. Ook hier  kunnen nog olifanten, gnoes, zebra’s voorkomen.

Het is zondag en dan hebben de kinderen van de middelbare school hun uniform aan. Voor hun veiligheid en omdat iedereen kan zien waar ze uithangen. Ik vraag aan O of hij een strenge vader is, nee zijn vrouw is strenger! Hij eist wel van ze dat ze bepaalde verplichte dingen doen maar verder zijn ze vrij. Ik ga niet in op wat verplicht is. Hij heeft drie zonen.

Als we Arusha binnenrijden word ik verzocht het raampje en de deuren op slot te doen. Alleen voor het centrum.

De Office is redelijk bemenst voor de zondag, toerisme is 7/24/356.

Afrekenen met Visa is erg handig. Er komt 5% bovenop de prijs helaas

Veel vrouwen met de bijbel in de hand.

Ik heb ook met O afgerekend en hij mag dus die oplader houden. We nemen hartelijk afscheid en O zegt contact met me op te nemen zo gauw zijn computer hersteld is. Hij wil graag foto’s hebben. Dat zeggen ze allemaal en daarom geef ik tegenwoordig mijn visitekaartje met mijn emailadres. Leg ik het initiatief mooi bij hen.

Onder genot van het geluid van het gekraai van de haan zit ik heerlijk op mijn balkonnetje en gelukkig niet in het zonnetje. Het is hier fris en toch zonnig. Mogelijk vanwege die haan liggen er oordopjes naast je bed.

In verte hoor ik opzwepend kerkgezang denk ik. Na enige tijd is het stil. Of de dienst is afgelopen of ze zijn allemaal hartstikke schor.

En er is hier een BAD!!

Eerst om 12:00 lunchen en daarna in bad. Om 17:00 krijg ik bezoek, echt waar. Een vertegenwoordiger van de organisatie die gidsen opleidt en de ‘student’ verplicht een aantal dieren af te schieten. Daar heb ik over gemaild met de opleiding in Zimbabwe en nu gaan ze me straks uitleggen waarom dat echt moet. Ze zullen me nooit overtuigen maar dat weten ze nog niet.

Het hotel waar ik ben heet ‘Onsea House’, merkwaardige naam voor een hotel in het binnenland. Misschien heeft het ook een andere betekenis.

Zo te horen, legt de kip nu een ei en de haan kraait victorie.

Het kippenhok staan op de grens van de buren en dit hotel. Ik stel me voor dat er vele gesprekken zijn gevoerd om dat hok weg te krijgen maar de buren hebben gelukkig stand gehouden.

Ik ga lunchen en moet eerst een lange trap af, de straat over, stijle helling oplopen en dan trappen op, een eind lopen, weer een trap en dan heb je trek. Het lijkt of dit hotel beetje bij beetje is opgebouwd op de heuvel.

Als ik mijn kamer verlaat kom ik eerst in een gemeenschappelijke ruimte waar gekookt kan worden. Er staat een grote eettafel en er is een zithoek. Goed voor mensen die hier langer moeten zijn voor het een of ander. Alle lichten zijn daar aan en zoiets stoort bij gigantisch. Na enig zoeken vind ik de knoppen. In die rumte en ook alle buitenlichten zijn nu uit.

De ober legt mij mondeling uit wat ze allemaal hebben en daar kan ik niks mee. Het gaat me te snel. Ik bestel een sandwich met rundvlees en sausje. Komt de ober terug om te vertellen dat het rundvlees varken is geworden so to speak. Hij kijkt heel zorgelijk en vraagt of ik dat wel eet. 

Oké na een 35 min zijn de sausjes er al en tien minuten later mijn bord. Ondertussen hoor ik gigantisch opzwepend toespraken en ik ging denken dat het een politieke bijeenkomst was. Navraag, nee een kerk. Voor mij hetzelfde maar dat heb ik maar niet gezegd. Wat een geschreeuw, niet leuk meer. Eindelijk houdt het geschreeuw op en klinkt er gezang van één man, daarna stilte.

Ik had WiFi tijdens het eten. Op mijn kamer is ie weg. Ik weer helemaal naar de receptie om een andere paswoord  te vragen. Die ik had was voor het restaurant. Nou nieuw paswoord gekregen en ook deze doet het niet op mijn kamer. Ik kan geen bad nemen want er is geen plug en ik kan niet bellen want er is geen telefoon. Wel is er een komvormige wasbak waar ik net niet in pas.

Oké maar lig nu op bed met balkondeur open. Het is hier koel en rustig.

Beneden bij het zwembad zijn ondertussen vier witte meiden verschenen, willen ook graag bruin worden.

Ik ga nu Anne Marie mailen. Die ken ik van een Zimbabwe reis. Ik stuur haar regelmatig foto’s waar ze erg blij mee is omdat ze vanwege zeer ernstige longklachten niet meer kan reizen. Ze is een Zweedse die in Madrid woont.

Het is bijna vier uur en ik ga inpakken. Eet de helft van mijn lunch op die ik heb meegenomen daar mijn kamer. Met weerzin kijk ik naar mijn wandelschoenen met dikke sokken, maar ik moet ze gewoon aandoen en niet zeuren. Wil beneden in de lounge nog van wat WiFi profiteren.

De security guy is een leuke jongen met een gebit van een paard. Hij is behulpzaam maar vooral vrolijk en aardig. Ik geef hem 5 dollars. Ik denk altijd dat die mensen nooit iets krijgen haha. Als iedereen zo denkt als ik..........

Nou géén WiFi en de taxi is er al om 16:30.

Zit nu te wachten op het vliegveld tot ik over een half uur kan inchecken.

Ik zit vlak bij een desk waar veel Tanzanianen inchecken. De vrouwen zijn prachtig gekleed op z’n chicst denk ik.

Door computerstoring stond de business lang in de rij haha. Dat vond niet iedereen leuk. Ik zit nu in de business lounge met lekkere aanleng limonade en chips. Die eet ik alleen hier haha.

Ik stop met deze reislog.

Het was mij een waar genoegen. Ik heb weer een fantastische reis gehad.

Dank voor jullie reacties. Mocht ik neerstorten dan wel met een tevreden gevoel!

Groetjes

Tineke