Wat reis je ver in een paar uur.

Goedemorgen, dinsdag Redelijk geslapen, wat wil een mens nog meer. Het traject tot in de business lounge verliep bijzonder vlot. In de bus naar het vliegveld, zat ik naast een vrouw die zowel een man als extreem veel bagage had. Een arm zat in het gips. Amerikaanse, geen Trump stemmer hoorde ik later, zat onhandig te frunnikken en ik zei iets tegen haar. Hebben we nu toch e-mailadressen uitgewisseld. Wat bleek zij kwam uit Oeganda en had daar in een hospice gewerkt. Knap hoor. Ik vertelde over de educatieve spellen die ik voor de  kleuterschool heb gemaakt en kon haar toen we uitgestapt waren foto’s laten zien van het Lejofonds met mijn bijdrages. Ze kende iemand die in de sloppenwijk van Kampala een kleuterschool leidt. Dus wie weet waar dit contact toe leidt. Leuk hè. Kon meteen mijn meegenomen mandarijnen aan haar kwijt.

Het is nu 09:45 en wat zitten er al veel kerels aan het bier. De lounge is vernieuwd en je kunt nu zelf een biertje tappen. Ik zit aan de koffie. Op de een of andere domme manier heb ik mezelf Patagonië 2018 genoemd. Maar dat is nu veranderd. Ik ben ondertussen in de wachtruimt bij de gate beland en zie dat ik met met ‘City of Beijing’ vlieg.

Na een prima vlucht zijn we om 21:30 lokale tijd geland in Kenia. Fred was er niet om mij welkom te heten maar een man die de vorige keer mij ook opwachtte. Hij vroeg of ik nog wist hoe hij heette. Nee dus. Na twee jaar en één ontmoeting is dat wel wat veel gevraagd. Douglas was de naam. Naar hotel gereden. Er worden continu foto’s van de auto’s gemaakt als naslagwerk bij ongelukken. Eind van de dag.

Goedemorgen, woensdag

Redelijk geslapen en om 7:00 wakker gemaakt door de wake up call. Hartelijke ontmoeting met Fred. Op mijn vraag of hij nog verknipte gasten heeft gehad, heeft hij zeker een uur een zeer vermakelijk verhaal verteld over een Australische kenau. Hij krijgt nu, samen met een andere gids, de moeilijke gevallen van zijn baas. Wat hebben die gidsen veel te verduren. Zwaar werk. We zijn in het Amboseli Park aangekomen om 12:15. Bij de poort werd ik belaagd door Masai Mara vrouwen. Of ik geld kon wisselen en natuurlijk of ik iets wilde kopen en zo niet of ik dan een foto van ze wilde maken tegen een vergoeding uiteraard. Niks gedaan. En konden direct lunchen in de Ol Tukai Lodge, lopend buffet. Overal waar je kijkt zie je dieren. Het is hier veel te droog voor de tijd van het jaar en dus verzamelen de dieren zich rond de in het park liggende moerassen. Deze worden gevoed met opwellend water van de Mount Kilimanjaro. Rondom zie je zandtonadootjes. Het leven is hier voor de dieren zeer relaxt. Altijd water. Alle dieren zijn hier vertegenwoordigd behalve de neushoorn en het luipaard. Het park is hartstikke vlak en open. De gamedrive voor vier uur heb ik op het laatste moment afgezegd, was te moe. Heb wat geslapen. Nu zit ik met nieuwe energie uit te kijken over een grasvlakte waar van alles loopt met op de achtergrond de in de wolken zittende Mount Kilimanjaro. Het heeft een minuutje geregend. Over de grasvlakte voor mijn huis lopen Baboons en Vervet Monkeys in het gras naar eten te zoeken. Je kunt hun tanden horen knarsen en natuurlijk zijn er vogels. Ik heb er 10 op mijn vogellijst kunnen zetten. Welke dieren heb ik, het park inrijdend, gezien: nijlpaard, olifanten, Thomson’s Gazel, familie Whartogs, gnoe vrouwtjes allemaal met jonkies, buffalo’s, zebra ‘s, die aapsoorten. Het lijkt hier wel een dierentuin. Om 19:00 tref ik Fred om de dag van morgen te bespreken. Ga zo eten om 19:30 en dan naar bed. Morgen wil Fred om 7:15 weg. Tot morgen