Fooien en ochtend 14 april

Laat ik beginnen met het item fooien. 
Als ze een tip box hebben is het okay. Maar is die er niet dan moet je je steeds afvragen wie wat moet hebben. Die aardige ober of degene die je kamer doet? Ik haat dit echt en het doet afbreuk aan mijn plezier. Iedereen kan geld gebruiken.
Er werken zoveel mensen mee die het verblijf aangenaam maken. De smoesjes zijn eindeloos. De sleutel van de box is zoek. Wij doen het hier in enveloppen, geef het maar aan mij dan verdeel ik het en hier in deze lodge is de tipbox kapot gevallen en enveloppen hebben ze niet. En wij geloven dat allemaal. Of de man van de receptie zegt dat er eerlijk gedeeld wordt maar het restaurantpersoneel zegt nooit iets te ontvangen. Allebei kan waar zijn en wie moet je geloven? Dus ik lig nu gefrustreerd in bed na van de aardige ober extra vlees te hebben gekregen. Dus hij verwachtte wel degelijk een fooi. Dat was even uitsloven. We hebben heel stiekem James die ons in het donker naar onze kamer begeleid met lantaren en lange stok een briefje van vijf euro gegeven. Maar hem gevraagd zijn mond te houden. Wat hij met die stok kan doen weet ik niet maar het was geen ‘kong fu’ type. 

Het is 14 april en we zitten in de auto en hebben het ziekenhuissysteem besproKen. Er zijn drie type ziekenhuizen: van de regering, de kerk of privé. Iedereen moet wat betalen. Als je geen werk hebt of free lance werkt betaald je vijf dollar per maand per persoon inclusief eventuele vrouw en kinderen. Heb je wél werk dan wordt dat $15 per maand. En zoals overal kun je je bijverzekeren.

We hebben ondertussen om 10:30 een kleine pauze gehad, net als op de heenweg, bij die souvenierwinkel. Ik maakte een praatje met die man die ik op de heenweg de naam Nederland had uitgelegd. Het waren zeer zware tijden geweest voor de bevolking door corona en de droogte. Ze hadden regelmatig maar een maaltijd per dag. En ik heb zelfs wat gekocht wow. Nooit eerder gedaan. Een olieschilderij van een leeuwenkop in vele kleuren. Echt leuk maar ik weet nog niet waar ik het zal hangen. Ellie heeft ook wat gekocht. Die man was super blij. Schilderij was met nietjes vastgemaakt aan een frame dus alle nietjes moesten verwijderd worden zodat het schilderij kon worden opgerold.

Nu het hele verhaal over deze en nog drie van deze winkels steeds gevestigd op twee uur rijafstand van Nairobi. Rond elke grote stad, slechts drie steden, heb je dus zo’n winkel op twee uur rijafstand. Dit is door de regering zo bepaald. Er is geen concurrentie, je moet wel afdingen. De regering bepaald dus waar zo’n winkel komt en dan zijn meerdere mensen eigenaar als ook de ‘community’’. De prijs van de licentie is hoog. De toiletten zijn gratis en schoon want er wordt gecontroleerd door het ministerie van toerisme. Ook worden alle verkochte artikelen in de buurt gemaakt. F. vertelde dat ze bij een controle ook de echtheid van het product testen door bv iets van hout te breken om te kijken of er wel de goede houtsoort is gebruikt.

We zijn nu bijna, 12:00 uur, in Nairobi waar we lunchen in een steakhouse met de regel van ‘eten tot je vol zit’.  
Het is nu keihard aan het regenen als we de stad binnenrijden. Tot na de lunch!