Groene weelde, 10 februari

Goedemorgen. Heb best goed geslapen en door de open flappen kwam er koele lucht binnen. Ben so wie so minder moe. Vanmorgen om 7:30 wakker voor de wekker afging. Om 9:00 op pad na eerst afgerekend te hebben in dollars. Weet de pincode van mijn Visa niet, helemaal niet meer aan gedacht. Ook voor het weggaan werd er weer geklapt en gezongen en liepen ze achter mij aan naar de auto. En wat zongen ze? Iets van ‘schoonheid mag je stralen’. Hahaha maar leuk was het wel. De rit van het Camp naar de uitgang van het park was matig aangenaam door die dazen en verder was er niet veel te zien. Wil ondanks het feit dat het Camp prima was daar niet meer heen door de ligging. Alle auto die we tegemoet kwamen met verwachtingsvolle mensen erin wachten dit jaar alleen de dazen. Ik had de neiging om te zeggen ‘keer om’. Ik heb echt met ze te doen. Hebben ze misschien lang gespaard voor de reis… Maar gelukkig keerde het tij een beetje want er lag een Leopard in een Baobab boom. Eerste foto’s werden niet scherp. Er zat een tak voor. Dus vraag ik O of hij een klein beetje vooruit wil rijden, more, more, more en stop. En dan is de foto zo gemaakt. Vreselijk hè, maar ik mag de auto niet uit. Is zo’n nare daas mij aan het steken in mijn rechter hand en met de linker sla ik hem dood. Nou een derde van mijn hand zat onder het bloed en hij dreef er dood in. Ongelooflijk zoveel als hij opgezogen heeft. Ben nu de hele dag bezig mijn bloedniveau weer op peil te krijgen. Voor het eerst een Kori Bustard zien vliegen, klinkt gewoon een vogel die vliegt maar deze doet dat zelden. En dan rijden we ineens op asfalt wow wat een genot. Er zijn nogal wat drempels om de snelheid te verminderen en dat is maar goed ook want Maasai mensen lopen met grotere en kleinere kuddes langs de weg. Er worden meloenen verkocht die uitgestald liggen en er zijn veel verkooppunten met rieten manden en matten. Als O even bij een winkeltje wat water en koekjes koopt, wordt de de auto zoals gewoonlijk bestormd door verkopers van kralen armbanden en andere toeristische spullen. Doe gelijk het raampje dicht en reageer niet en dan gaan ze wel weg. Sommigen blijven hardnekkig tegen het raam tikken. Nu ik dit schrijf is het tegen 01:45 want ik kan niet slapen van de jeuk aan mijn enkels. Heb dit nog nooit zo erg gehad in al die jaren. Door de afleiding zakt de jeuk wat af. Nu enige tijd asfalt slaan we weer een ongeplaveide weg in met veel landbouw aan weerszijden. In dit gebied is er een continue aanvoer van ondergronds water. Ja en dat maakt welvarend. Mais, rijst en andere planten groeien hier dus makkelijk. De rode grond is vruchtbaar. Er is een enorme toename van golfplaten daken. In allerlei kleuren van rose naar rood, lichtblauw, groen maar de meesten zijn zilverkleurig en schitteren in de zon. Niet mooi maar onderhoudsarm in vergelijking met rieten daken. Kinderen in schooluniformen lopen naar huis terug. Uiteindelijk bereiken we om 13:15 het Manyara National Park en lunchen op de picknick plaats die er is. Wat opvallend is dat alle toiletgebouwen voor de toeristen zo schoon zijn en dat is best prettig. Voor ik er gebruik van maak haal ik een dollar briefje uit mijn portemonnee als tip. Handdoeken voor het afdrogen van je handen zijn er niet maar daarvoor heb ik mijn rokje zal ik maar zeggen. En dan rijden we het park in. Wat een indrukwekkende groene wereld. Zoveel schakeringen van groen. Prachtig. De regens zijn vroeg dit jaar en daar profiteert de flora van en natuurlijk de dieren. Nadeel voor mij is dat je de dieren niet zo goed ziet. De olifanten zijn nauwelijks te zien in het groen maar regelmatig staat er eentje op 5 meter van de weg te eten. Tot twee keer toe wilden ze de aanval inzetten maar dat doen ze niet want als ze ruiken, ruiken ze geen gevaar maar auto/benzine. Dus na één dreigend stapje in onze richting eten ze rusting verder. Zo dichtbij!! Prachtig. We zien Baboons ontspannen in groepjes zitten. Tot twee keer toe Bushbucks die het groen invluchten en jaja ik heb twee totaal nieuwe vogels gezien. Van eentje heb ik een foto naar julie gestuurd de Hildebrandt’s Francolin maar van de ander heb ik alleen foto voor de identificatie gemaakt maar niet goed genoeg voor jullie. Het is de Green-winged Pytilia. Had zelfs nog nooit de naam ergens gezien dwz overheen gekeken in de vogelboeken. Uiteindelijk bereiken we Tortilis Camp. Zelfde concept als dat van gisteren. Van de parkeerplek naar de tenten liep het pad paar honderd meter licht omhoog en het was erg warm en ik was moe. Nou ik heb het gehaald maar wat een hilarische toestand want bovenaan stonden acht fitte jonge mannen in een rij een welkomslied te zingen. Stel je dat even voor. Ik hijgend, rode kop loop zwabberend op hen af. En het mooie is, het kon me geen bal schelen. De chef heet hier Ramadan. Is dat niet komisch 😆. Koken kan hij wel en hij maakt het bord leuk op. Het is nu 02:30 en mijn enkels zijn rustig en ga proberen te slapen. Tot morgen.