Het leven gaat gewoon door

Vrijdag 9 november

Hele nacht heeft het geregend en vandaag is de lucht helemaal grijs, geen vulkaan te zien.

Totaal 15.000 pesos betaald voor plek bij Molco Beach, tussen Villarrica en Pucon met electra en veel te warm water en schoon. Aardige, behulpzame man. Camping ziet er goed uit. Toilet geleegd en voor 300 pesos 80 liter water bijgevuld, we zijn eerste gasten van het seizoen.

Om 10:00 eerst naar ziekenhuis maar dan komt er een telefoontje terwijl we rijden dat de afspraak die we gisteren gemaakt hebben voor vandaag niet doorgaat maar pas morgen. Dat past ons niet zo erg dus besluiten we naar Valdivia, meer naar het zuiden, te gaan waar een goede reumatoloog zit, volgens die arts in Santiago. 

Gisteren zijn we al naar een ziekenhuis in Temuco geweest. Beetje ad hoc besloten en na de administratie heb ik mijn voeten gewassen in de wachtkamer met een washandje met zeep erin dat Ellie had meegekregen van Maike.

Uiteindelijk werden we in de administratie ruimte door een arts te woord gestaan. 

En daar werd toen een afspraak gemaakt voor vandaag die dus niet doorging.

We wachten nu op een Copec tankstation vanwege koffie, iets lekkers en WiFi.

We passeren prachtige groene weiden met koeien. Wat een verschil met Afrika. De koeien zien er goed uit de rivierbeddingen vol stromend water. Soms lijkt het landschap op Nederland en dan weer op het golvende landschap in Engeland.

De S.O.S. palen hebben allemaal een klein zonnepaneeltje bovenaan, en dan.........na 5 km een Copec mmmmm.

Nou we nemen cappuccino met citroentaart en warme empenada met kaas.

Nu ben ik al 3 uur in het ziekenhuis. Eerst de administratie incl bloeddrukmeting, zuurstof meting en thermometer onder mijn oksel. Daarna twee uur wachten in een wachtkamer en vervolgens verplaatst naar een kamer met drie brancards, afgeschermd door een gordijn. En toen gebeurde het: ca 8 mensen, die ik de hele tijd had zien ronddraven, verzamelden zich rond mijn stonde haha. Gezellig, kom erbij. Iedereen keek erg blij! 

De diagnose was waarschijnlijk Henoch Schönlein. Ben de therapie vergeten die erbij hoort en wegens afwezigheid van internet, kan ik het niet opzoeken. Het hoort bij de reumatologie thuis maar die is hier niet. Ik had naar een privé kliniek moeten gaan. 

Wat heb ik in twee uur gezien. 

De ene brancard na de andere. Een oude man die in een rolstoel op de gang zat bij kamer 1 en die uit die kamer zuurstof aftapte ivm zijn longtoestand.een oude man zonder begeleiding die in zijn broek plaste vanwege gebrek aan hulp.

Veel politie waarschijnlijk vanwege een ongeluk. De mannelijke agenten kusten de vrouwelijke agenten op een wang toen zij binnen waren. Ik vroeg later aan één van die vrouwen of dat normaal was. Ja dus, een teken van respect. Ook mannelijk ziekenhuispersoneel zag ik enkele keren een collega een kus op het voorhoofd of wang geven waarna iedereen doorging met het werk. Vrouw wordt op brancard naar buiten gereden en een pasgeboren baby in oma’s (?) armen er achteraan. Brancards worden midden in de ruimte gezet en iedereen draaft er omheen.

Ik zat op een gegeven moment op een stoel die tegen een brancard stond waar een man op lag met zijn vieze blote voeten op enkele cm van mijn gezicht. Ik heb me maar gauw 90 graden omgedraaid. Later barstte hij spontaan in luid lachen uit. Vergeleken bij het ziekenhuis is Santiago is dit ziekenhuis erg oud en enigszins aftands maar de mensen zijn erg vriendelijk.

Ik zit nu in een heerlijke stoel te wachten op de uitslag en ik ben niet de enige. Ca vier mensen zitten in diepe donkerbruine fauteuils en krijgen de uitslag  te horen waar iedereen bijzit. Ook worden er injecties gegeven. Ook mijn uitslag kan iedereen horen als ie tenminste Engels verstaat.

De vrouwelijke arts maakt mij duidelijk dat ik in een hotel in bed moet, het weekeinde hier moet afwachten en dan maandag naar de reumatoloog in die privé kliniek moet gaan. Ik moet absoluut rust houden in bed. De boodschap komt zeker over, vooral nu ik weet dat er bloed in de urine zit.

Op mijn verzoek schrijft ze hotels op waar de camper ook veilig geparkeerd kan worden. Aan de mannelijke arts vraag ik nog welk hotel hij de beste vindt en dat is dus Naguilán. Na heel heel heel veel zoeken, vragen, omleidingen vinden we het hotel. Camper op de parkeerplaats en wij op de begane grond eerste kamer vanaf de ingang, camper staat om de hoek zal ik maar zeggen. We laten roomservice een beefsteak brengen. Zeer goed vlees.

Zaterdag 10 november

We hebben goed geslapen Ons humeur heeft er niet onder te lijden hoewel het Ellies grote reis had moeten worden. We beseffen allebei dat het leven veel ernstiger dingen in petto kan hebben. Maar we gaan volgend jaar gewoon opnieuw en beginnen dan zuidelijker. Ik lig in bed met een fraai uitzicht. Na metertjes gras begint de rivier daarop zitten studenten het zeilen te leren zonder wind. Eentje is al omgeslagen dus aan amusement geen gebrek. Er zit er nu vlak voor onze neus eentje staand uit te proberen hoever hij scheef kan gaan zonder om te slaan en hij peddelt met zijn handen. Ik gil het steeds uit als hij om dreigt te gaan. Verder komen er allerlei vogels langs. Ellie heeft in de stad, Valdivia, heerlijk stokbrood gehaald. Lekkerste brood in dagen. We hebben nog kaas en worst en melk ed in de camper dus lunchen we in de kamer met camperbordjes. Diner is voor de roomservice.

Ik ga gewoon door met mijn reisverhalen want ik wil ze zelf bewaren.

Er is contact met de noodhulp van mijn reisverzekering. We wachten af.

Tot morgen