En daar zíjn we weer!

Vervolg

Omdat het overdag veel te hard waaide, hebben ze het schip niet van olie kunnen voorzien en daarom zijn ze nú mee bezig. We zullen nu tussen 18:30 en 18:45 aan boord gaan, met de bus rijden we naar de boot. 

En een heerlijk ruime hut met prachtig groot raam en bedden zoals we die thuis ook hebben. We nemen gelijk en douche en wassen de haren. Ik heb weer wat nieuwe bloeduitstortinkjes. Elke maaltijd wordt via de intercom aangekondigd.

Om 20:15 is er het welkomsdiner. We moesten plaatsnemen aan een zespersoons tafel en dat hebben we kunnen omzetten in een tafel voor twee, tafel 18. Er lopen negen obers rond en een opperhoofd. Het liep als een goed geoliede machine. Vier gangen met koffie of thee toe. Wijn onbeperkt. Jammer dat ik het niet meer drink. Terwijl we eten, wordt de boot door een sleepboot op weg geholpen. De boot is niet volgeboekt. Ik schat dat er 120 mensen zijn ipv 210 bij een volle boot.

Er is nauwelijks deining maar dat gaat veranderen is ons verzekerd.

In het welkomswoord door de coördinator werden de 15 nationaliteiten genoemd. Er waren 16 Nederlanders die uit Holland kwamen en dat heb ik even rechtgezet. KAN IK NIET TEGEN!

We liggen er om 22:00 in met het gordijn open en de zee ca twee meter onder ons. Het is een vreemde gewaarwording om in bed te liggen en dan het water zo dichtbij te zien. Verder zie je op ooghoogte schepen met de verlichting aan als het donker wordt. We varen de hele nacht en omdat er licht naast de boot valt, zie  ik vanuit bed de golven met witte schuimrand. 

Tot morgen.

Dinsdag 4 december

Niet zo best geslapen.

Een zeer uitgebreid ontbijtbuffet. Veel zoetig spul maar ook bacon met roerei.

En pancakes met siroop mmm. Er wordt meegedeeld dat het buiten acht graden is. De koffie is goed. De obers rennen weer rond en de plek waar mensen zijn uitgegeten, wordt direct opgeruimd en ingericht voor de lunch. Het opperhoofd kijkt met arendsogen rond. Die man ziet, denk ik, alles brrr. 

Terug in de hut ga ik direct plat. Ben errug moe en de bloedinkjes zijn toegenomen. De man die onze kamer schoonmaakt, heeft al mijn kleren opgevouwen en op een stapel gelegd hahaha. Ik gooi alles zo op een stoel. 

De eerste boot voor de excursie is met een noodgang weggevaren. De excursies moet je downloaden op je iPad of smartphone. Ze willen zo min mogelijk papier gebruiken. Dat is prima maar dan moet de WiFi het wel doen. Ellie heeft twee dagprogramma’s voor mij gefotografeerd met de iPad. Maar de inhoud van de excursies moet je ook op intenet bekijken, dat schiet niet echt op. Ook heeft ze de boot verkend en helemaal bovenin schijnt er een prachtplek te zijn met telescoop. 

We drinken in de hut koffie met koekjes erbij die Ellie uit de bar haalt. Daar is het zelfbediening. Op de gang is een kraantje voor warm en koud drinkwater waar je dus je flesje vol kunt tappen. Overal is supergoed over nagedacht. Ook het sanitair is klasse met speciale kranen.

De zon schijnt er vrolijk op los.

Na de lunch, een gigantisch buffet, ga ik even naar het bovenste dek. Uitzicht rondom.  Ellie gaat mee om 16:15 om naar de pinguïnkolonie te gaan kijken. Eentje die ik al gezien heb, dacht ik. Ik kan niks nakijken op internet want die doet het dus niet. Ben moe en twijfel of het verstandig is om mee te gaan vanwege die verergering van mijn kwaaltje. Ben nat van het zweet.

Heb nu enorme spijt dat ik niet gegaan ben. Andere pinguïns en andere vogels plus dolfijnen als toetje. Ik baal gigantisch!!

Ik heb niet het goede programma op de iPad aangeklikt. Het is intranet en dan moet je het via Safari opzoeken. Wist ik niet. Daar staat alle informatie die ik nodig had en heb.

Dit is het eerste jaar dat ze het zo doen. Informatie bijeenkomsten zijn leuk voor wie het Engels snel oppikt. Bovendien wil ik niet overal naar toe hoeven.

We liggen weer stil voor het avondeten. Ik merk dat er vooral ‘s avonds laat en ‘s nachts gevaren wordt. Jammer! Het trekt weer helemaal dicht door de regen.

Het water is rustig dus de deining van de boot is tot nu toe nihil.

Iemand die nu ook aan boord is, vertelde dat bij een kennis, die de tocht eerder maakte, 90 % van de excursies niet doorging vanwege het slechte weer. Wat dat betreft boffen we.

20:00 eten. Ja dat hebben we gedaan. Onder het eten varen we door het smalste stuk van de hele reis. Nou de loods hoeft er niet aan te pas te komen want zo smal is het nou ook weer niet. Komen we in onze hut: weer alles opgeruimd. De schone en vieze sokken bij elkaar grrr. Gelukkig ruik ik het verschil. Dan zoek ik mijn nachtpon......zoeken...tussen de opgevouwen t-shirts in de kast. Ik ben mijn snoer van de iPad kwijt. Onder het bed gekeken, opgezogen misschien? De mevrouw die net de gang schoonmaakt gevraagd. Komt ook kijken, zal het haar collega vragen........Ellie kijkt in de la van het nachtkastje en ja hoor daar ligt alles dat wij op het nachtkastje hadden liggen. Ellie oppert dat ze het in de la doen ivm sterke deining die mogelijk komt. Verrekte lastig.

We hebben de thermostaat op 15 graden gezet en toch is het warm.

Het regent en ons raam is schoner dan tevoren.

Woensdag 5 december

Redelijk geslapen. En buiten is het weer acht graden. Enige deining vannacht die Ellie misselijk maakte, maar met een pil overging. De kluisdeur stond open en klapperde steeds. We hebben lekker ontbeten en zitten/liggen in de hut te relaxen zal ik maar zeggen want iets anders is er niet te doen. 

Omdat je maar uitzicht hebt naar één kant, ontbreekt bij mij het gevoel ergens doorheen te varen. Je hebt geen overzicht wat je in een auto wel hebt.

Er gaan steeds donkere heuvels voorbij met soms een besneeuwd deel. Niet echt opwindend voor mij. Ik ben te moe om ergens te gaan zitten en hang liever op bed. Ellie doet een dutje. We zijn toch een stel!!

Maarrrr het tij keert. We naderen een heel mooi stuk en zullen straks een gletsjer bezoeken. Ik loop rond op het schip en bezoek ook de brug. Als je in een vertrek aan voor- of achterkant bent, of daarbuiten, heb je natuurlijk wel een zeer fraai overzicht. Hoor mij! 

Ik heb de toetjes-kok op de foto gezet want die man kan er wat van.

Net zelfs heerlijk Haagse bluf gehad en ananas ijs en nog iets in een glaasje. Ellie is ook weer helemaal bij!

Om 14:10 moeten we klaarstaan met zwemvest en al en ik heb hem nog niet serieus gepast en hij blijkt te klein, dus omgeruild voor een grotere.

De zon schijnt, wat hebben we een geluk!

Oké alle mensen vertrekken in rubberboten waar per boot ca 15 mensen op de rand zitten. We worden in groepen verdeeld en iedereen komt bij een boot uit. 

De mensen dalen af via verschillende trappen en met gespannen touwen worden we de juiste kant op gedreven! Ons hutnummer dat aan ons zwemvest vast is gehaakt, moet je los maken en op een bord hangen bij jouw hutnummer, 323 dus. Die moet je er bij terugkomst weer afhalen en aan je vest bevestigen. Verdronkenen of verdwaalden, worden zo direct opgespeurd.

Ook worden na afloop je schoenzolen schoongespoten.

En dan komen we aan bij de gletsjer ‘Pia’. Er lagen twee rode lopers op het land toen we van de boot afkwam haha. Liep wel lekker stroef. We mogen ons zwemvest uitdoen en die leg je dan bij een pilot met M of L erop, net wat je maat is. We hadden een mannelijke gids die de vaart erin had en we konden hem niet volgen en hadden daar ook niet veel zin in. Ik wilde vogels spotten. Nou dat viel tegen. We bleven dus achter zonder dat de gids het wist. Misschien wist hij het wel van de man die achter de servicebalie zat die morgen en waaraan Ellie had gevraagd of we achter konden blijven als we dat wilden. Komt de volgende groep langs met een enigszins hysterische vrouwelijke gids, ze overlegde direct met onze gids en we moesten beloven dat we geen vin zouden verroeren. Als ons wat overkwam was mijn gids verantwoordelijk. Dat zal dan zo zijn maar dan moet hij ook op ons wachten. Ik heb ja gezegd en later mijn belofte gebroken......we zijn rustig teruggelopen naar het beginpunt waar dus de catering klaarstond met koude en warme dranken zoals warme chocolademelk met sterke drank erdoor. 

Komt uiteindelijk onze gids langs en vraagt vrolijk of alles goed is en loopt door.

Het was mooi om daar wat rond te lopen en ik heb drie vogels gespot.

De gletsjer had mooie pieken en andere vormen. We hoorden regelmatig gekraak in de gletsjer. Er kwam niks naar beneden maar er dreef best veel ijs in het water.

En als laatste: ik ben uit mijn broek gescheurd en heb er nog maar eentje over. Daarna sangria met chips in de bar genuttigd en nu lig ik even plat.

Nou en wat we nu hebben gezien en gegeten. We kwamen langs gletsjer Alemana, Francia, Italia en Holanda. Bij elke gletsjer was er een nationaal product dus worstjes, kaasjes met prosecco, pizza en........oliebolletjes!!

Wat hebben ze dat leuk bedacht en de koks maar werken. Toen ik tussen twee gletsjers door even naar mijn hut ging, werden net onze bedden opgemaakt en toen de stofzuiger kwam, ben ik weggegaan, ik lijk wel een kat 😼.

De kapitein spreekt even en er zijn heus gevouwen echte servetten op het bord. Na het diner gelijk naar bed.

Donderdag 6 december

Alweer de laatste dag. Om 6:30 werd er naar de Cape Horn afgevaren. Hét punt van belang. Je moet 170 treden op en dat zag ik niet zitten en Ellie ook niet. Maar we werden uit bed gebeld dat we mee ‘moesten’ gaan. En dat deden we. Ik kon beneden blijven zitten en kreeg zelfs koffie en Ellie ging gewoon naar boven.

Ik heb een klein vogeltje gespot. Het kwam bedelen om brood van de bemanning. Tussen haakjes  er zijn 63 crewmembers 😉.

Terwijl ik daar zat besefte ik wat een ontberingen ze vroeger moesten ondergaan, bij de eerste ontdekkingstochten paar honderd jaar geleden en zonder al die navigatiemiddelen die er nu zijn. Zeer tevreden dat we toch zijn gegaan.

We gaan om 8:30 ontbijten en daarna vrij tot de middagexcursie. De sfeer onder de bemanning is zeer goed. Het zijn enthousiaste jonge kerels en een enkele vrouw.

Na het ontbijt weer in bed. Ben giga moe en wil eigenlijk mijn bed niet uitkomen.

Ook heb ik een peesontsteking bij mijn rechter enkel. Verder alles goed.

Het schip vaart en daar maak ik af en toe een filmpje van vanuit bed haha!

Het is misschien heel gek maar ik ben teleurgesteld over de heftigheid van de deining van het schip. Ik lig in bed en het lijkt of ik aan wal in bed lig en de rivier langs stroomt. Ellie denkt daar uiteraard anders over.

Alleen de eerste avond wat deining verder nauwelijks. Waarschijnlijk komt het voor maar een heel klein deel door het feit dat onze hut in het midden van het schip ligt.

Ik lig in bed en wat doet de rest? Kaarten, cocktails drinken, computerspelletjes, lezen, even naar buiten gaan sigaretje roken, foto nemen of filmen, lekker lui zitten te zitten.

Omdat ik geen zin heb om op te staan en ‘gewoon’ te eten, haalt Ellie ijs met calafatesaus, yogurtjes en melk.

Ik word op mijn wenken bediend. De wind neemt toe maar de schommelingen van het schip minimaal. Men mag niet meer naar buiten en de excursie van die middag gaat niet door. Er komt wit schuim op de golven, maar toch merk je in de hut er weinig van. Alleen mijn glas is kapot gevallen en dat heb ik dus niet gehoord zonder oren in.

Kleine waterdruppelvlagen komen van de golven af en stuiven horizontaal weg en met de zon erbij zie je steeds kleine regenbogen. En binnen is het droog en warm en stil.

We varen 20 km per uur. De wind waait 120 km per uur. Dit is prachtig!!

We werden ingehaald door een ander cruiseschip van een andere maatschappij. Gelukkig de eerste en enige die we zien, behalve dan het zusterschip van Australis. 

Het is diner time en we moeten wachten want toen het schip draaide, werd onze tafel deels schoongeveegd en is in de eetzaal het glaswerk kapot gegaan.

Toen we in de eetzaal kwamen die op laagste dek ligt, zag alles er als altijd anders uit behalve de golven achter de ramen die nu op ooghoogte waren. Wat een schitterend gezicht. De eetzaal zal zeker 25 meter zijn en soms waren alle ramen bedekt door een gigantische golf. Dan ging er gejuich door de zaal. Zeer imponerend want dit zie je normaal nooit en dan ook nog al etend! De storm zou de hele nacht aanhouden.

Vrijdag 7 december

Om 7:30 stond onze bagage keurig in de gang, zoals ons gevraagd was, met een oranje lintje. Elk dek heeft een eigen kleur lint. Tegen 8:00 werd er gevraagd de zaak weer in de hut te brengen want vanwege de storm kunnen we de haven van Ushuaia niet in, die is gesloten. En om ongelukken in de gang te voorkomen moest de bagage dus de hut weer in. De windsnelheid kan nu oplopen tot 110 km per uur.

Na ontbijt en wat lezen is het water weer glad en denken we dat het anker wordt gelicht, het ratelde onder ons. We hebben blijkbaar van de havenautoriteiten toestemming om binnen te varen. In plaats van effe door te pakken worden we uitgenodigd om een film te bekijken ??? Misschien werd het anker neergelaten? Ze informeren ons slecht. Het is nu 9:15. Gelukkig hebben we de tijd want we blijven twee dagen in Ushuaia. Er zijn mensen die nu, bij deze vertraging al een vliegtuig gaan missen. Te krappe timing! 

We varen toch heel langzaan richting de haven. Niet dus. We draaien wat mee met de stroming en dat is alles. Weer dat geratel onder ons. Ik ben even naar de lounge gelopen maar er is nog geen Ushuaia in zicht.

Eindelijk om 10:20 meer informatie. We liggen in de Bahia Yendagaia, waar we vanuit het Beagle Canal zijn ingevaren. We zijn dus toch voor anker gegaan om op een beschutte plek de storm af te wachten en er wordt zelfs een uitstapje georganiseerd naar het land. We zullen hier ook lunchen. Ellie gaat meedoen met de excursie.

Als Ellie de deur van de hut opendoet, hoor je alweer stofzuiggeluiden op de gang. Hier wordt de boel zeer fanatiek schoongehouden. 

We hebben de envelop met fooi al in de fooienbox gedaan, maar ons paspoort krijgen we nog niet terug. Die hebben we aan het begin moeten inleveren en gingen in een, naar ik aanneem, brand- en waterbestendige kluis om ons bij de titanic-manoeuvre te kunnen identificeren. Dat is een rustgevend idee, vooral voor mijn executeur van de Stichting AAP. 

Op de kaart staat een gehucht genaamd Caleta Ferrari met vier huizen en daar gaan de gasten heen. De lucht is mooi blauw en de zon is er dus ook. Vanaf mijn bed zie ik de crew met de een boot naar de ladingsplaats gaan om die geschikt te maken voor het aanmeren en droppen van de mensen. De stuurman van zo’n rubberboot staat echt heel stoer met het roer annex gashendel tussen de benen. Daar lacht dus iedereen besmuikt over.

De man die onze hut schoonhoudt, heeft zich weer gemeld maar, als we in de hut zijn, vragen we alleen of hij de prullenbakken wil legen. Het gaat ons voornamelijk om de prullenbak in de badkamer. Het is namelijk zo dat je het toiletpapier niet in de wc mag gooien maar in de afvalemmer, was in de camper trouwens ook al zo, en dan is het wel fijn als die afvalemmer regelmatig wordt geleegd. Hij haalt met een handschoen het toiletpapier eruit, getver !! Dus zakje blijft zitten.

Ellie komt lachend en nogal gauw de hut weer in. Wat is het geval de wind neemt ook hier weer toe dus het uitstapje gaat niet door voorlopig. De crew die naar het vaste land is gevaren kon daar zelf niet landen vanwege de storm. Het is 11:30 en Ellie haalt koffie en voor mij een beker melk. Officieel is via de luidspreker het uitje geannuleerd.

Wat we nu weten is dat een uitstapje veel voorbereidingen vergt. Er gaan een of meerdere boten naar de plek waar ze aan land gaan met materiaal zoals loopbruggen. Er stonden de laatste keer ook twee mannen in het water, zes graden, om de boten met gasten ‘op te vangen’ en enigszins in bedwang te houden en dan wordt de boot goed vastgemaakt. Je krijgt instructies hoe je moet in- en uitstappen. Je mag nooit in de boot staan maar je moet op de rand naar voren of achteren schuiven. Je zit dus op de rand van de boot en niet erin. Aan de touwen rondom de boot gespannen, kun je je vasthouden.  

Er zijn zijn veel handen die je helpen bij het in- en uitstappen en je moet eerst op de rubberen rand gaan staan alvorens op de ladder te stappen. Of op de rand gaan zitten en dan beide benen naar links of rechts over de rand zwaaien.

Ook dit is allemaal tot in de puntjes georganiseerd en niets wordt aan het toeval overgelaten. Onze veiligheid en daarmee de naam Australis staat altijd voorop.

Ineens zien we twee boten terugkomen met gasten die waren al vroeger vertrokken en toen het weer minder werd, hebben ze de situatie opnieuw geëvalueerd en bedacht dat ze de gasten hier niet aan mochten blootstellen. Te gevaarlijk. Dus Ellie viel buiten de boot.

Bij de lunch om 13:00 werd ook gelijk naar jouw keus voor het diner gevraagd!!

Bekent dat ook slapen op de boot? We hebben zondag om ca 17:00 een vliegtuig geboekt naar Buenos Aires dus we kunnen nog wel even. De ober zegt niet te weten hoelang dit wel eens maximaal geduurd heeft. De leugenaar. Volgens mij mogen ze dat niet zeggen. Er is als ze Punta Arenas verlaten voor acht dagen eten aan boord. Dus voor heen en terug. 

Dit doet me denken aan die keer dat ik met Albina vast zat op Bonaire vanwege een grote vulkaanuitbarsting op IJsland. Dat heeft enkele dagen vertraging opgeleverd. 

Het goede van dit alles is dat ik aan een boek ben begonnen dat ik al lang wilde lezen maar nooit de rust voor had. Nu wel. Het heet ‘Berta Isla’ van Javier Marías.

Hij heeft altijd van die lange zinnen en daar moet je met 100% aandacht lezen.  

Ellie komt met nieuws nameljk iemand die hier al vier jaar werkte, had dit nog nooit meegemaakt. Maar ik wil weten wat de langste periode van vertraging ooit is geweest. Het is nu 15:00 en we moeten ons zelf maar vermaken. Nou dat is niet moeilijk voor ons.

Om 18:30 horen we dat we mogelijk tegen middernacht in Ushuaia zullen aankomen. Nou dat is leuk🤨.

Lieve lezertjes

Wat gaat er nu gebeuren? We blijven nog een nachtje slapen.

We kunnen kiezen om rond 01:00 aan wal te geraken of morgenvroeg na het ontbijt te vertrekken. We kiezen dus om te blijven. De bemanning weet ook deels nog van niks.

We zitten in een lounge aan de achterkant van het schip en ineens komt met luid geratel onder ons het anker naar beneden. De Argentijnse douane komt aan boord. Want halverwege dit kanaal loopt de grens tussen Chili en Argentinië.

Zaterdag 8 december

Ja het is zover, na het ontbijt kunnen we van boord. Heerlijk de frisse lucht in. Het is zonnig en heel helder. Na al het gesleep met de bagage, zit ik nu uit te hijgen op de hotelkamer met het raam wagenwijd open en de verwarming op nul. We hebben een mooi uitzicht. Ik ga nu deze reisverhalen naar jullie sturen

Tot later.