Eindelijk WiFi

Zaterdag 10 november

We hebben goed geslapen

Ons humeur heeft er niet onder te lijden hoewel het Ellies grote reis had moeten worden. We beseffen allebei dat het leven veel ernstiger dingen in petto kan hebben. Maar we gaan volgend jaar gewoon opnieuw en beginnen dan zuidelijker. Ik lig in bed met een fraai uitzicht. Na metertjes gras begint de rivier daarop zitten studenten het zeilen te leren zonder wind. Eentje is al omgeslagen dus aan amusement geen gebrek. Er zit er nu vlak voor onze neus eentje staand uit te proberen hoever hij scheef kan gaan zonder om te slaan en hij peddelt met zijn handen. Ik gil het steeds uit als hij om dreigt te gaan. Verder komen er allerlei vogels langs. Ellie heeft in de stad, Valdivia, heerlijk stokbrood gehaald en op een terras koffie gedronken. Lekkerste brood in dagen. We hebben nog kaas en worst en melk ed in de camper dus lunchen we in de kamer met camperbordjes. Diner is voor de roomservice.

Ik ga gewoon door met mijn reisverhalen want ik wil ze zelf bewaren.

Er is contact met de noodhulp van mijn reisverzekering. We wachten af.

Tot morgen

Zondag 11 november

Nou een zelfde dag als gisteren maar dan zonder zeilbootjes.

Ellie gaat weer lopend naar het centrum waar alles dicht is, zelfs de terrassen.

De verzekering heeft gebeld via de telefoon van het hotel. Afgesproken is dat ik een mail stuur als we terug zijn van de reumatoloog. Ze zal dan direct bellen.

We zien een fuut met twee jonkies op het water en parende ibissen. Het is vandaag bewolkt met zonnige periodes.

Maandag 12 november

Nu begint het grote wachten. We zijn ingeschreven en hebben 35000 betaald voor het consult.

Wat ging het in eerste instantie makkelijk vandaag....direct naar Clínica Amana en daar gevraagd naar een reumatoloog. Nou die was daar helemaal niet. We moesten naar Sur Medico, vlak achter het ziekenhuis waar we vrijdag waren. Kom daar maar eens. Dus omdat onze camper op een beveiligde parkeerplaats stond van het ziekenhuis, zijn we met de taxi naar Sur Medico gegaan. We werden eerst naar de afdeling ‘testen’ gebracht waar ons werd gezegd morgen terug te komen omdat ik ontbeten had.

Gelukkig kwam er een vrouw die Engels sprak en gingen we met de lift naar de vierde verdieping. En daar zit dus de reumatoloog en wij nu ook.

Het is nu 10:15 en ben benieuwd wanneer ik aan de beurt ben. Dat gaat heel snel. De man kijkt goed naar mijn rode plekken en neemt mijn bloeddruk op.

Bloeddruk wat hoog maar dat is bekend en ik heb vasculitis en geen Henoch Schönlein en dat beetje bloed in de urine heeft niets te betekenen. Gewoon doorgaan met de reis. Ik krijg wel corticosteroïden voorgeschreven.

Moet alleen uit hitte en erge kou blijven. 

We zijn even helemaal van slag af en moeten geestelijk even 180 graden draaien zal ik maar zeggen. Ik voel me nogal belazerd door die arts die alles zo erg voorstelde. Maar ik had geen andere keus dan haar advies opvolgen. Gelukkig denken we daar allebei hetzelfde over. We pakken de camper in en rekenen de maaltijden af en weg zijn we naar de eerste Copec voor een warme maaltijd en heerlijk cappuccino. We nemen voor de volgende dag ook een maaltijd mee, lekker makkelijk. Kip met aardappelpuree want als we nog een keer kip met rijst willen, is de rijst op. Eerst een stuk op de autobaan. Je ziet dan ineens solitaire besneeuwde toppen van vulkanen links. Weer erg veel bloeiende brem, margrieten in het gras. We rijden naar het eiland Chiloe en als we bij het veer aankomen, kunnen we er direct op. Via oa een mooie gravel landweg door glooiend landschap rijden we naar Chepu. En nu merken we wel dat we vroeg in het toeristen seizoen zijn. Geen camping te vinden maar wel twee aardige mannen, vader en zoon en we mogen bij hun huis staan. De zoon wil geen geld zien, maar de vader best wel en vraagt 5000 pesos. Tussen kippen, eenden, twee honden en boterbloemen. De appelbomen zijn al uitgebloeid. De vrouw van de oude man is twee jaar geleden aan een hersenbloeding overleden. Er is wel een vrouw in huis! 

Tussen haakjes: waarom zijn wij dol op Copec? Niet vanwege de benzine maar vanwege ‘El Pronto’, de restaurantketen die heerlijke koffie serveert.

Dinsdag 13 november

Om negen uur rijden we naar Puñihuil. Het is zwaar bewolkt en het miezert af en toe. Maar we gaan toch met een boot met enkele Chileense toeristen een pinguïnkolonie bekijken op rotsen in de zee. Ach het was wel leuk maar dat was ook alles. Daarna besluiten we naar Hornopiren te rijden. Eerst het eiland met de veerboot af en later nog eens een veerboot bij La Arena.

Als we bij de haven aankomen, ligt de veerboot op ons te wachten. Dat is eveneens het geval bij La Arena waar we een brede lagune over moeten varen. 

Als jullie nu denken “dat gaat lekker vlot” dan moet ik jullie uit de droom helpen want we waren zeker driekwartier kwijt om het stadje Ancud uit te komen. Alle straatblokken hebben eenrichting straten en die worden doorsneden door grotere wegen. Bordjes ho maar. Uiteindelijk is een taxichauffeur van een schoolbusje voor ons uit gereden. Het aantal werklozen in Chili is gering. Nou we weten hoe dat komt, i.p.v. parkeermeters, zijn er mensen die de tijd bijhouden en afrekenen. Nou het ging lekker vlot met die twee veerponten maar nu staan we voor de, ik wou schrijven tweede keer, maar nu staan we voor de derde keer wegens wegwerkzaamheden stil. Stoffig en zeer vertragend. Het is nu 19:15 en we moeten nog 20 km. Lijkt niet veel maar afgezien van de wegwerkzaamheden, zijn de wegen bochtig en met nogal wat ups en downs.

Dus ik schrijf maar stukjes tijdens het wachten.

Uiteindelijk zitten we om 20:30 aan ons diner van kip met aardappelpuree van gisteren en dat is ontzettend makkelijk. Een paar yoghurtjes er achteraan en klaar is Kees. De Chilenen dineren allemaal vanaf 20:30. Maar voor we een camping gingen zoeken, eerst nog even naar de haven en informeren hoe laat de veerboot morgen vertrekt. In het hoogseizoen moet je zeker enige dagen van tevoren een plaats op de veerboot reserveren maar wij wagen het erop. We hebben nog niet één camper met toeristen gezien. Kaartjes vanaf 8:00 te koop en de boot vertrekt om 9:00. Er stond een jongen bij de haven en die vertelde Ellie dat. Hij wist ook een camping met elektriciteit. Omdat we na drie keer vragen aan verschillende mensen nog geen camping hadden gevonden, behalve eentje waar je eerst een hoge stoep op moest rijden, kwamen we weer bij de haven terug en halleluja die jongen was er nog en stapte in zijn auto en liet op zijn smartphone de Engels woorden lezen ‘follow me’. Wat zijn die kerels toch lief hier!

Het leuke is dat, als we jonge mensen de weg vragen, ze gelijk hun smartphone trekken en verwoed beginnen te typen of om iets in het Engels te vertalen of om de weg te verifiëren. Dit is voor mij een heel nieuw fenomeen. Wij daarentegen hebben helaas geen ‘tomtom’ die het hier doet.

Vanmiddag sloeg midden op een drukke rotonde de motor af en ik kreeg hem niet zo snel aan de gang. Wat later bleek was dat hij alleen start als ie niet in de vrij staat. Ook weer geleerd. 

Morgen dus met de veerboot van Hornopiren naar Pumalín NP. De boottocht duurt vijf uur. 

Tot morgen.

Woensdag 14 november

Om 7:30 op en direct naar de boot. Volgeboekt getver. Wel kunnen we als eerste op de wachtlijst .........maar we gaan mee holladieeeeee. Om 9:15 varen we weg.

We zitten in een goed verwarmde ruimte en nemen eerst de hoognodige koffie en een warm broodje met kaas waar ik nog net niet in stik.

De wolken hangen laag dus het uitzicht is nada.

Ik doe een wasje in de wasbak in de camper en laat het een uurtje zacht schommelen door de boot. 

We komen om 14:15 aan en rijden drie kwartier in een karavaan op een zeer mooie weg met enorme varens en gunnera’s oftewel reuzenrabarber. Alles erg groen en ja waarom is het zo groen, nou het regent er 4000 mm per jaar. Daar wil je toch niet wonen. Het regent nu dus ook. We hebben de afslag naar het park gemist. We konden daar wandelen. We laten het maar gebeuren en zijn nu in Chaitin en staan naast het huis van de campingeigenaar aan het electric en met WiFi. Mijn schone natte spijkerbroek hangt bij hen in huis te drogen.

Boodschappen zijn al gehaald en we hebben getankt bij Copec.....maar er was alleen benzine. Het stikt hier van restaurants ed dus El Pronto kan hier niets verdienen. Wij eten tuinbonen met kaassaus straks en kruip lekker onder de wol. De kachel is voor de eerste keer aan brrrr.

Tot de volgende keer.