Naar dé gletsjer

Vrijdag 23 november

Goedemorgen

En in Argentinië schijnt altijd de zon en waait het er stevig is mijn ervaring!

Voor de voordeur van de campingeigenaar staan we stil om even van de WiFI gebruik te kunnen maken en ik kijk even op mijn bankrekening en zie dat er voor 1000,00 pesos 32,20 euro’s is afgeschreven, inclusief transactiekosten. Ik pin nog eens 4000 pesos.

En nu begint de Argentijnse weg 40, die van zuid naar noord loopt en hopelijk ook andersom. We zien de eerste wilde guanaco’s en nandoes.

Het uitzicht is weids en mooi met gekleurde tafelbergen en heuvels. Geen bloeiende struiken meer. Wel wat vaal groengele bloemetjes in lage bosjes. We moeten heel goed oppassen met autorijden want ook al is het asfalt er zitten aardige gaten in de weg. Hier heeft het duidelijk niet veel geregend.

We betalen 1000 pesos voor 24 l diesel in Bajo Caracoles en nemen daar de afslag naar het Lago Posadas. Als we die kant oprijden, zien we recht voor ons de hele Andusketen met zijn witte toefjes. Mooi blauw gekleurd is het meer. We staan nu op en camping tussen de populieren vanwege de bescherming tegen de wind. De Engelsen hebben de populieren ooit ingevoerd en die zie je nu bij elke Estancia als windvangers. Als je de wind hoort door de populieren is het een beetje of je aan zee zit, de wind komt in golven. Er zijn hier nogal wat vogels en mijn jagersinstinct komt boven. Morgen gaan we naar de nog volop in werking zijnde Estancia ‘La Angostura’. En daar zouden ook veel vogels moeten zitten.    

Wat een naar gezicht is dat zijn de karkassen van die guanaco’s in het prikkeldraad. Ze kunnen over de afrastering heen springen maar mislukt dat dan komen ze in het prikkeldraad vast te zitten. Afschuwelijke dood voor zo’n dier.

Hier is het om 21:30 nog wat licht. Er is nog niemand geweest om de campinggelden aan te geven.

Tot de volgende keer maar weer.

Zaterdag 24 november

Ja de zon is er en de wind.

Terwijl ik zit te plassen komt Ellie opgewonden de ca per binnen. 

Ze wilde even haar gezicht met water wassen bij een roestige wasbak buiten en toevallig draaide ze de juiste kraan van de twee open....WARM WATER. Water in de tank op het dak verwarmd door de zon. We zitten nu allebei met schone haren aan het ontbijt. 

Slecht nieuws, de rode bloeduitstortinkjes komen terug. Was net één dag van de ‘prednison’ af en dus begin ik maar weer. 

We kunnen de camping niet betalen en vinden dat in dit geval niet goed. En dat levert mij weer twee prachtig bruine ogen op die mij proberen te begrijpen. Nou een auto brengt ons naar de camping waar we stonden en dan zeg ik weer ‘pagar’. En dan maakt de man duidelijk...dan niet toch?

We gaan eerst weer naar het meer. Gisteren waren we moe en het licht was niet zo mooi door de bewolking zodat we, na één blik op het meer te hebben geworpen, het verder wel geloofden. Maar dat breekt je ‘s nachts op. Zal ik de rest van mijn leven niet weten hoe het meer er op zijn mooist bijligt? Niet dus. Vandaag is het meer felblauw en ook de rit iets verder dan gisteren is de moeite waard. Maar ook goed is de zak met nog warme broodjes mmmmm wat ruikt dat lekker en er is lekkers bij de koffie. Het brood is hier zoveel lekkerder dan in Chili. Hier knapperig en luchtig. We rijden ontspannen naar de route 40 terug want we weten van de heenrit dat er geen gaten in de weg zitten. Bj het benzine station waar we gisteren hadden getankt is de diesel op. Geen punt gelukkig. Dan komt. De asfaltweg met zijn gaten. Pffff zeer vermoeiend rijden. Ze zien herhaaldelijk groepjes guanaco’s langs de kant van de weg en nadoes. 

Rechts van ons loopt nu een rivier, waaraan ook de Estancia ligt en meteen is daar veel groen te zien. De Estancia ‘La Angostura’ bezit 20.000 ha grond waarop koeien, schapen en paarden lopen. Jaren geleden waren ze vier wintermaanden afgesloten van de wereld vanwege de enorme bult sneeuw, maar nu hebben ze satelliettelefoon. Vroeger viel er wel eens een meter sneeuw maar met de klimaatveranderingen is het de laatste jaren zo’n 25 cm. Dat kunnen de dieren, die s ‘winters gewoon buiten blijven wel aan.

We mogen 110 op deze asfalt weg, hetgeen we niet willen. Tachtig is hard genoeg en als je dan rustig rijdt en eens op de km teller kijkt, blijk je 120 km te rijden met die wind in de rug. Het laatste deel van de weg is goed zonder gaten.   Na het tanken bij Gobernador Gregorus, gaan verder op de route 40 en nemen de afslag naar de Estancia.

We drinken thee en warm choc in onze camper bij het benzinestation en moeten voor het eerst met de autoneus tegen de wind parkeren om te voorkómen dat de deuren met een ruk open slaan.

Tegen 18:30 bereiken we de Estancia via een schitterend landschap. Allelei tinten groengeel. We zagen vier hazen en een nandoe met een stuk of acht jonkies. We zien direct bij de Estancia veel gansachtige  en eenden. Ook paarden, schapen, een hond en twee katten laten zich zien. We eten met twee Nederlandse vrouwen en een jonge Zweedse man, gezellig en lekker.

Die Zweed neemt met een grote telelens liggend in het gras foto’s van vogels.

Hij laat de foto’s op zijn Macbook zijn. Zeer fraai!! 

We zitten zonder electric en WiFi maar dat is goed uit te houden. Het schijnt volle maan te worden dus daar wachten we nu op.

De mevrouw van de Estancia vond de wind ook nogal heftig, wij weten niet beter.

Zondag 25 november

Als we ‘s morgens 27000 pesos betalen voor alles, zijn we bijna door ons Argentijnse geld heen. Ik vraag of de vleeskoeien gemerkt worden. Ja in het oor en gebrandmerkt getver. Dat laatste wil Spanje. Het landschap wordt niet groener dan het nu is.

De eigenaresse is 52 jaar en heeft een man van 72. Over een jaar willen ze dichter bij een stad gaan wonen. Ze hebben geen opvolgers voor het bedrijf. Zij is ook dol op Afrika. Als ik het over Afrika heb, bedoel de safarilanden. 

We nemen even een kleine afslag naar de grote Rio Belgrano. Ineens kunnen we niet verder en dan moet er gedraaid worden en dat is niet eenvoudig als je niet weet hoe mul het zand naast de weg is. Gelukkig gaat het uiteindelijk goed.

Onze nummerplaat hangt nog maar aan één schroef dus haal ik hem er maar helemaal af. Gisteren heeft een deel van de rechter buitenspiegel al losgelaten tijdens het rijden. Maar al onze tanden en kiezen zitten er nog in.

We hebben de wind tegen en halen amper de 80, het lijkt of we kruipen pffff. Ik hoop een mooie film van de guanaco’s te hebben gemaakt.

We dachten allebei veel koeien te zullen zien. We hebben besloten om vanaf vijf koeien over een kudde te spreken. We hebben er al één gezien. Hier zijn het bruine koeien met witte koppen.

We rijden door en besluiten direct naar El Calafate te gaan. Mooie rit met onderweg fraaie uitzichten op de Andus en er is   ‘Estancia La Leona’ waar je taart kunt kopen. Maar laten we die toch gemist hebben en dat was even wat minder voor de stemming. De meren hebben turkoois gekleurd water.

In El Calafate gaan we eerst naar de bank. Krijg alleen maar tweebriefjes van 500 pesos. Het is een en al toerisme wat de klok slaat incl. zelfs een casino.

We staan nu op een camping aan de rand van het centrum en staan midden tussen de jonge stellen, dat krijg je op een gegeven moment. Het is hier lekker luw maar met net genoeg wind voor een wasje en die zie je dus overal hangen. Mijn was ligt ter voorbereiding in het sop.

Er stroomt een klein beekje achter onze camper.

We zijn moe en ik ga zelfs niet naar het terras van het restaurant voor de WiFi.

Morgen gaan we naar de beroemde gletsjer ‘Perito Moreno’. Deze 4 tot 5 km brede gletsjer schuift 40 cm per dag het Lago Argentino in. Dat moet spectaculier zijn om te zien hoe ijsmassa’s in het meer donderen.

Het is 21:00 uur en in ga slapen.

Tot het volgende verslag