Mooi zondag

Zondag 18 november

Nou dat blauwe knopje indrukken had geen enkel effect.

Van de ‘borgpennen’ die de camper in balans moeten houden is er nu eentje continu los en eentje al tot de max aangedraaid. Ellie zoekt, terwijl ik nog rustig ontbijt, een reserve veer. Is er dus niet.

We hebben een oude camper en een nieuwe auto mee en andere Nederlanders die ook hun camper kwamen ophalen, kregen een nieuwe camper en een oude auto mee! Nou ik weet wel wat ik liever had gehad.

Mijn nichtje die een reisbureau heeft, zei altijd “Camperverhuurders zijn net de Maffia”. Helaas hebben wij die ervaring ook al gehad.

De wegen zijn tot nu toe redelijk goed maar je moet altijd alert zijn op gaten in de weg. De gaten dichtmaken doen ze vaak met straatstenen. Ben benieuwd of dat op den duur beter is dan met asfalt opvullen. 

We drinken koffie en warme choc als bermtoeristen op onze campingstoeltjes in de zon en wind. Het miezerige weer lijkt plaats te maken voor de zon. Het blauw in de lucht wordt steeds groter. Maar nu komt ook de wind opzetten.

Dan ineens een groots uitzicht met alom een bergketen met sneeuw.

We zien nu ook bergen zonder begroeiing met prachtige steenkleuren. Daar word ik vrolijk van.

In Ville Cerro Castillo eten we in een restaurant waar diverse Chileense mannen aan de zondagse dis zitten. Wij nemen ook de dagschotel. Eerst soep met veel droge broodjes en wat boter. Zowel de broodjes als de boter laten we voor wat ze zijn. Karaf ananassap. Hoofdgerecht is kip met salade van witte kool en choc flan na. 16000 pesos. Op de tv een kookprogramma met een kerel met rugzakje en een vrouwelijke gids die dan toevallig overal koks tegenkomen. Over de hele wereld kijken naar hetzelfde soort programma’s!

Nog 121 km naar Rio Tranquilo, onze eindbestemming voor vandaag. 

Dat lijkt weinig maar er wordt gigantisch veel aan de wegen gewerkt. Wat een klus om het wegennet in zo’n land op peil te houden. We staan weer eens stil en op een bord staat dat we mogelijk 15 à 20 minuten moeten wachten. We zijn net per ongeluk doorgereden, terwijl we hadden moeten stoppen. Gelukkig, voor ons, kwamen we geen tegenliggers tegen op dit eenbaansdeel oefff!

De mensen die aan de weg werken of het verkeer regelen zien er goed warm aangekleed uit en ook in opvallende kleuren! Zonodig dragen ze gehoorbeschermers. Het werd een lange rit en door het vele oponthoud en de slechte wegen, duurde een rit weer langer dan we dachten/hoopten.

Maar dan ineens een nieuwe struik met oranje bloemetjes. Het blad lijkt wat op het hulstblad. Weet niet hoe zij heet.

Een konijn gespot!!! En later een American Kestrel(valk) vrouw aan het eten.

Heel wonderlijk is dat er de laatste ca 20 km geen paarse lupine meer te zien is maar alleen enorme bossen gele. Had ik al gezegd dat hier ook gele boterbloemen bloeien.

De vergezichten worden steeds mooier door de vele kleuren in het landschap, zeer blauw water en gekleurde bergen met sneeuw.

Deze keer vinden we onze camping met electra en WiFi vrij snel. De WiFi doet het echter niet.

Het is 18:00 en ik lig op bed en Ellie is op jacht naar yoghurtjes. Het is zondag en dan zijn er veel zaken gesloten, alhoewel hier in dit toeristische oord misschien wel een winkel open is. Ze komt met chips terug. Uiteindelijk besluiten we dat we allebei zin in een warme hap hebben, dat wordt spaghetti met saus uit een potje. 

We bellen.......juist ja Juan weer. Want twee borgpennen zijn tot de max vastgedraaid, een is kapot en slechts eentje is stevig aangedraaid. Of dat wel veilig is? Morgen moeten we niet te hard rijden en in Chile Chico bij de grensovergang zal hij zorgen dat de boel in orde komt.

Morgen gaan we met de boot naar mooi uitgeslepen ‘marmergrotten’.

Tot de volgende brief.
 

Maandag 19 november

We staan vroeg op, 7:30 uur, omdat de boottochten alleen ‘s morgens zijn ivm de harde wind later op de dag. Wat een geluk hebben we want als we om 8:55 aankomen, vertrekt een boot om 9:00 plus. 

Harde wind en woelige baren. Eerste helft van de excursie is het droog, later gaat het regenen. Ik heb nu alle bijzondere kleren gebruikt voor de boottocht. Waterdichte handschoenen, muts, regenbroek, windjack en daar overheen van de organisatie een poncho en zwemvest.

Heel jammer dat de zon niet schijnt want dan moeten de kleuren van het marmer zeer fraai zijn. We varen langs ondiepe grotten en ook af en toe er een stukje in. Mooi geslepen en soms met gekleurde marmergesteente. Ook een nieuwe vogel gezien, Ashy-headed Goose. Terug wordt het echt koud maar als je je 90 graden omdraait heb je van de striemende kou en regen niet zo’n last. De boot vaart in hoog tempo terug.

We gaan in de camper direct aan de koffie en warme choc en twee koekjes elk.

Terwijl ik dit schrijf, gaat Ellie vrijwillig hoor, boodschappen doen. We weten nog niet of we verder zullen gaan want de weg die we zullen rijden moet supermooi zijn en dat geloof ik direct na het voorproefje van gisteren. Nu zit alles in de wolken en regent/miezert het nog steeds. We bellen met Juan die ons een adres per sms zal sturen waar we de camper kunnen laten ‘repareren’.

Ellie is snel terug met oa een schone theedoek hoera, geen overbodige luxe.

Twee soorten koekjes en een hele voorraad jughurtjes met fruit en zonder stevia!

We gaan eerst uit eten en zullen dan een deel van de route rijden die niet als mooi staat aangeschreven naar Puerto Guadal.

Er is officieel geen WiFi in het restaurant maar de eigenaresse laat mij toch toe. Ik heb mijn batterij voor mijn camera stiekem hier kunnen opladen.

We eten rijst met veel soepvlees. Zowel van varken als van het rund. Heerlijke appelsap erbij. Voor toetje geen ruimte meer.

We tanken bij Copec en nemen koffie mee. 

Het water waar we nu en morgen langsrijden heet Lago General Carrera en gaat over in het Lago Buenos Aires in Argentinië. Tegenover een generaal moet je wel een pronte naam zetten! Het water heeft een mooie lichtblauwe kleur. We rijden over een weg met lentegroene bomen en bloeiende struiken rood en oranje en passeren een enorme stier die op de weg loopt. Hij kijkt zo lief. Onderweg rozenbottelstruiken, nog net niet in bloei. Ook zien we wilde vinca.

Er werden op de boot aan de lopende band selfies gemaakt. Ik vraag mij af wat het effect is van dit narcistische gebruik op de ontwikkeling van de jongeren. Een jongen met een camera op een stokje was daar fanatiek mee bezig en dan kwam er een domme grijns, weer eentje af!

Het lijkt nu of de paarse lupine het heeft overgenomen van de gele. Nee er zijn ook nog gele.

De hele tocht blijft het wat regenen tot dat we op de camping staan om 16:15 uur dan breekt de zon door.

Als we denken “we zijn er gauw”, wordt dat direct gigantisch afgestraft.

We komen het kleine dorpje Puerto Guadal binnen en zoeken een camping.

Nou en dan begint het gezoek. We rijden het hele dorp door maar zien geen camping die open is. Twee keer bij de plaatselijke VVV gevraagd. De mevrouw heeft het uitgetekend en hardop voorgedragen maar we konden niet

bij de camping van signora Martina komen. Wel kwamen we langs een camping met een andere naam en daar toen maar op de deur geklopt. Niemand thuis.

Voor de derde keer naar de VVV en toen is die mevrouw met Ellie meegereden en ik ben bij de VVV blijven staan want onze achterbank ligt vol met rotzooi.

Nou die camping waar ik had aangeklopt die was dus van signora Martina.

Aardige mensen en de camping is schoon evenals het toilet.

Aan het electric en WiFi. De laatste is zo zwak is dat ik er niets mee kan. Toilet van de camper heb ik leeggegooid in de wc en uitrusten maar. Om 18:15 lig ik heerlijk onder de dubbelgevouwen warme deken met uitzicht op besneeuwde bergen.

Tot het volgende reisverhaal.